De innerlijke dialoog

Er liepen eens twee monniken langs een grote weg in een stad. Zoals gebruikelijk liepen ze in hun traditionele kledij. Het had geregend. Maar de zon was inmiddels al een tijdje doorgebroken. Ze zeiden niets tegen elkaar en liepen uren in stilte langs de weg.

Op een gegeven moment zagen ze een jonge vrouw die de weg wilde oversteken. Maar omdat het zo geregend had, lag er een grote plas water op het wegdek. Ze was bang dat ze zou uitglijden. De monniken hielden haar van een afstand in de gaten om te kijken wat ze zou doen. Maar de vrouw durfde echt niet over te steken.

Nu konden de Monniken haar wel helpen over te steken, maar vanuit hun eed hadden ze gezworen geen vrouwen aan te raken. Een van de monniken liep naar de mevrouw toe, tilde haar op, stak de weg over en zette haar weer netjes neer. De vrouw bedankte hem vriendelijk.

In stilte vervolgden de monniken hun weg weer. Na zeker twee uur lopen, zei de monnik die niets gedaan had tegen de andere, “ik kan me niet voorstellen dat jij die mevrouw hebt opgetild”. De andere monnik antwoordde: “Ik had haar maar 30 seconden vast en jij draagt haar na twee uur nog steeds bij je”.